جامعه دانشگاهی جهان امروز در سوگ یک فاجعه بی‌سابقه نشسته است. تروریسم دولتی رژیم صهیونیستی، در اقدامی وقیحانه و بربریت آشکار، از هدف قرار دادن زیرساخت‌ها و چهره‌های نظامی فراتر رفته و به شلیک مستقیم به «اندیشه» و «مدیریت علم» روی آورده است. این بار، این توحش لجام‌گسیخته، نه فقط یک دانشمند، بلکه مدیری را هدف قرار داد که سکان‌دار بزرگترین دانشگاه حضوری جهان بود؛ دانشمند شهید، پرفسور محمدمهدی طهرانچی.

ترور رئیس یک دانشگاه، آن هم مجموعه‌ای با گستردگی بین‌المللی، یک جنایت کم‌نظیر در تاریخ معاصر و عبور از تمامی خطوط قرمز انسانی، اخلاقی و آکادمیک است. این اقدام، اعلام جنگ مستقیم با حریم مقدس دانشگاه و پیام روشنی به تمام نخبگان و اندیشمندان مستقل جهان است که دیگر هیچ‌کجا، حتی در کرسی ریاست یک نهاد علمی، مصونیت نخواهند داشت.

ما می‌پرسیم گناه او چه بود؟ گناه او، تبدیل یک دانشگاه بزرگ به کانونی برای «نوآوری، مهارت‌افزایی و حل مسائل بشری» بود. جرم او، تلاش برای استقلال علم و خدمت به بشریت خارج از چارچوب‌های سلطه بود؟ دشمنان آزادگی و پیشرفت، تفکر و مدیریتی را هدف قرار دادند که معتقد بود علم باید در خدمت تمام انسان‌ها باشد، نه ابزاری در دست قدرت‌های انحصارطلب. این استقلال فکری برایشان تحمل‌ناپذیر بود.

این جنایت هولناک، حلقه‌ای از زنجیره تروریسم دولتی سازمان‌یافته‌ای است که اندیشمندان مستقل را هدف می‌گیرد. این جریان پیش از این نیز اساتید و دانشمندان برجسته‌ای را که حاضر به خدمت در چارچوب سلطه آنان نبودند، از جامعه بشری گرفته است. سکوت مرگبار و انفعال سازمان‌های بین‌المللی مدعی حقوق بشر و نهادهایی مانند یونسکو در برابر این جنایات زنجیره‌ای، مشوق اصلی تداوم این سبعیت و گستاخی روزافزون بوده است.